–“یعنی اگه بچه‌­های گروه بدجنس‌­ها تیر بزنن به اونا. شما زنده می­شید؟”

+”نه. ما که نمی‌­میریم وقتی بهمون تیر می­زنن. مهربون می­شیم. آخه تیرِ دخترها اسمش مهربونیه. تیر مهربونی.”

خاله ربابه در یکی روستاهای کوچک شهر نورِ مازندارن به دنیا آمد. در همان روستا هم از دنیا رفت.
خواندن و نوشتن نمی‌دانست. حتی عددها را هم نمی‌توانست تشخیص دهد.

خاله افسر به قول ما شمالی‌ها کلانتری بود برای خودش. از آن خانم‌هایی که یک محل برایش احترام قائلند.

سرطان ترسناکه. خیلی. سرطان همه چیز رو ازت می‌گیره. بهترین چیزی که ازت می‌گیره و با گرفتنش کارت رو یکسره می‌کنه امیده. 

تازه فقط امید بیمار رو نمی‌گیره، امید همه‌ی اطرافیان رو هم می‌گیره. مثل یک سیاه چاله با چگالی عجیب و غریب که می‌تونه حتی خورشید رو هم بکشونه تو دل خودش.