از لحظه مهسا به بعد ننوشتم. تمام لحظه‌های تلخ و ترسناک ننوشتم. از زیستن در سنگری که متفقین محاصره‌اش کرده‌اند. از این که میدانی هر چه بشود کلک تو کنده می‌شود، ننوشتم. ترسیده بودم. الان هم ترسیده‌ام. ترسیده‌ام.

این نوشته برای قدردانی از سرکار خانم دکتر پروین پاسالار است. برای یک واحه‌ی عزیز در بیابانی هولناک/