انگار کسی یک واقعه‌ی واقعی را بدون دست بردن در اتفاقات درون زمین، تنها با کمک امکانات و البته و البته و البته هوش فوق العاده‌اش تبدیل کرده بود به یک فیلم سینمایی جذاب.
این نوشته برای قدردانی از سرکار خانم دکتر پروین پاسالار است. برای یک واحه‌ی عزیز در بیابانی هولناک/
ماجرا مربوط به خانم خبرنگاری است که در جنگ‌های فراوانی صدای جنگ زدگان است. در همین خاورمیانه‌ی بلادیده. با او میرویم تا به حُمص برسیم.
–“یعنی اگه بچه‌های گروه بدجنس‌ها تیر بزنن به اونا. شما زنده میشید؟”
+”نه. ما که نمی‌میریم وقتی بهمون تیر میزنن. مهربون میشیم. آخه تیرِ دخترها اسمش مهربونیه. تیر مهربونی.”