ماجرا مربوط به خانم خبرنگاری است که در جنگ‌های فراوانی صدای جنگ زدگان است. در همین خاورمیانه‌ی بلادیده. با او میرویم تا به حُمص برسیم.
–“یعنی اگه بچه‌های گروه بدجنس‌ها تیر بزنن به اونا. شما زنده میشید؟”
+”نه. ما که نمی‌میریم وقتی بهمون تیر میزنن. مهربون میشیم. آخه تیرِ دخترها اسمش مهربونیه. تیر مهربونی.”
فکر اینکه چرا زمان را ثبت کرد که حالا نفرین زمان گریبانش را بگیرد و رنجش بدهد، رهایم نمی‌کند. چه کسی فکر می‌کرد کتابی که روزی پر بود از عشق و آرزو و شوق و خیالبافی و شبیه سازی خود به شخصیت‌های داستانی، فقط با چند حرف و عدد تبدیل شود به یک یادبود غم انگیز.
خاله ربابه در یکی روستاهای کوچک شهر نورِ مازندارن به دنیا آمد. در همان روستا هم از دنیا رفت.
خواندن و نوشتن نمی‌دانست. حتی عددها را هم نمی‌توانست تشخیص دهد.