آمدن آن طفل معصومِ گریان هم افاقه نکرد. در این بین یکی از فرزندانش میگوید پرادو… پرادو!!!
عادل فردوسیپور هم شده است شبیه وعدههای انتخاباتی. شبیه صدای شجریان دم اذان و شبیه رفقای کوچه اختر. واقعیت اینست، امیدی به آمدنش که نداریم، چرا که یاد گرفتهایم آرزو اندیشی در این سرزمین کمش هم بد است. با اینش کار ندارم. هدفم چیز دیگری است.
ماجرا مربوط به خانم خبرنگاری است که در جنگهای فراوانی صدای جنگ زدگان است. در همین خاورمیانهی بلادیده. با او میرویم تا به حُمص برسیم.