بیان صادقانه اما دردناکی بود. برایم سوال پیش آمد که در چنین حالتی که فرهنگ خوشامدگویی و خداحافظی در سازمان و ساختار و تشکیلاتی وجود ندارد، چطور انتظار داریم فرد برای مجموعه‌اش بهترین کیفیت کاری را ارائه کند، یا خلاقیت به خرج دهد یا حواسش به منابع سازمانی باشد که به هدر نرود یا به هدر ندهد. هیچ. نمیشود.
وقتی مادری میگوید من در این غذا دانه انار نمیریزم چون فرزندانم دوست ندارند، انگار مادر خودم است که دارد برای من و مهرداد و بابا غذا درست میکند. وقتی مادری ماهی میپزد و یک ماهی اضافه میگذارد و سر ظهر میبرد برای دخترش و زیر باران در کوچه قربان صدقه نوه اش میرود که سر از پنجره بیرون آورده، دلم غنج میزند انگار ننه سیده را میبینیم که هلاک نوه‌هایش است. یا وقتی مادری ماهی شور را میگذارد روی برنج در حال دم کشیدنش یاد مامان میافتم که این غذا را دوست داشت و ما دوست نداشتیم و به خاطر ما دیگر این غذا در خانه مان طبخ نشد. برنامه ای کوتاه ولی به غایت ساده و شریف.
رهایم نمی‌کند این خبری که پدری بعد از ۱۴۲ بار تماس، به فرزندش این پیام را می‌دهد: جان پدر کجاستی.
مستند The Social Dilemma به خوبی به این مسائل می‌پردازند. اینکه همه این افکار و این حجم از عقاید متفاوت و متعصبین بر روی این عقاید از کجا می‌آیند. ارزشش را دارد که یکبار آن را ببینیم. هر چند نکته جالبش این است که خود شبکه NETFLIX پخش کننده‌ی آن است. شبکه‌ای که بر روی همین نوع رفتارها درآمد کسب میکند.